“Nerdesin? dedi. Nerdesin?
Ne çabuk yitirdik, ne çabuk birbirimizi yok saymaya koyulduk… Hoşça kal canım, sonsuza kadar.
Hoşça kal, birbirimizi hiç tanımamışçasına.
Günler olmadı. Birbirimizi sevmedik.
Geceler olmadı, beni aramadın, ben seni düşünmedim, sana söyleyemediklerimin acısını çekmedim, içimden konuşmadım.
Hoşça kal!”
Ne çabuk yitirdik, ne çabuk birbirimizi yok saymaya koyulduk… Hoşça kal canım, sonsuza kadar.
Hoşça kal, birbirimizi hiç tanımamışçasına.
Günler olmadı. Birbirimizi sevmedik.
Geceler olmadı, beni aramadın, ben seni düşünmedim, sana söyleyemediklerimin acısını çekmedim, içimden konuşmadım.
Hoşça kal!”
“Kimse yoktu, başka kimse yoktu, oldum bittim o yalnızlık. Sonra ne oldu, ne tutku dindi, ne kalp ağrısı, aşk, geri dön geri dön: bu neydi? Karaladığı çiziktirdiği…
Geri dönülemeyecek.
Her şey bittikten sonra…
Bir gün yollar ayrılır, insan son defa konuştuklarını, birbirlerini son defa gördüklerini bilmez. Ondan sonraki buluşmalar birer yabancılıktır. Buluşmalar sonra karşılaşmalar olup çıkar. Sonra her şey seyrelir. Anıların sızısı arada bir yüreği yoklar, ama sadece arada bir. Bazen bir mekân, bir fotoğraf, bazan küçücük bir eşya; yolda, caddede, onca kalabalık, onca taşıt, uzaktan görürsünüz, eşya, görüntü, mekân hepsi dirilir, ama nasıl da yabancılıktır, nasıl da geçip gitmişlik!”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder